Durf jij al lekker 'live' te gaan op sociale media? Vertel je wel eens in een tweet, post of blog over wat je vindt, voelt of denkt?
Sommige mensen houden zich afzijdig van dingen zoals spreken in het openbaar, het uiten van zichzelf in welke kunstvorm dan ook of zichzelf presenteren op sociale media. Er zijn diverse meningen over de vraag waar je sociale media voor dient te gebruiken, maar sommige mensen vinden het walgelijk idee om zichzelf überhaupt publiekelijk te laten tonen. Heb jij dat ook?
Het is helemaal geen probleem, niemand zegt dat je jezelf moet laten zien aan de on- of offline wereld, maar niet zelden zit hier een minderwaardigheidscomplex achter. En dat is dan wel even het onderzoeken waard.
Je denkt dat misschien dat het bescheidenheid is, maar eigenlijk is je onderliggende overtuiging die met je meereist het leven door:
'Wat heb ik nou te vertellen?'
'Ze willen mij vast niet zien.'
'Ze vinden me vast niet goed genoeg.'
'Ik ben het niet waard om bekeken te worden.'
Of zelfs:
'Ze vinden me vast verschrikkelijk.'
'Ik moet zoveel mogelijk onzichtbaar zijn.'
'Ik mag niemand tot last zijn.'
'Ik mag niet opvallen.'
'Ik moet vooral niet in de weg zitten.'
Andere mensen hebben in jouw ogen wel iets te melden, maar wat jou bezighoudt is niet de moeite waard van het delen en blijft dus privé. Zelfs vind je sommige mensen die zichzelf zo openlijk in de spotlights zetten soms afschuwelijk egocentrisch en ijdel. Walgelijk. Of in elk geval een trigger om enorm je wenkbrauwen van te fronsen. Maar waarom eigenlijk?
Waarom gun je het die mensen niet gewoon?
Is het misschien omdat je zelf ook wel eens wat meer ruimte in zou willen nemen?
Met je eigen bescheiden gedrag doe je niemand kwaad, maar soms schaad je wel jezelf. Je schat jezelf niet op waarde. Natuurlijk heb jij wél iets te melden. Je wordt alleen tegengehouden door je negatieve overtuigingen. Je denkt om een of andere reden dat jij minder waard bent dan anderen en dit gevoel maakt je kleiner en kleiner. Het uit zich in allerlei interacties met de wereld. Je cijfert jezelf weg in veel sociale relaties. Je durft niet voor jezelf op te komen in een conflict. Je bent bang dat iemand boos op je wordt als je eerlijk zegt wat je voelt. Het wordt vermoeiend voor je omdat je je soms erg in bochten moet wringen in sociale situaties, omdat je je nooit eerlijk durft uit te spreken uit angst iemand voor het hoofd te stoten. Je bent bang dat mensen je vriendschap niet meer hoeven als je een keertje nee zegt, als je niet meer hetzelfde gezellige meegaande vriend(in) bent als altijd.
In het algemeen gesproken ben je bang om ruimte in te nemen in de wereld. Om gewoon jezelf te zijn. Het is alsof je moeite hebt met het innemen van de fysieke ruimte die je lichaam nu eenmaal al in deze wereld beslaat. Alsof je het mensen gunt om dwars door je heen te gaan, over je heen te lopen en stukjes terrein van je af te snaaien. Waar precies jouw grens ligt, ten opzichte van anderen, is voor jezelf erg moeilijk voelbaar.
Maar waar jouw lichaam zich bevindt, daar ben jij en mag jij zijn. Hóe jij precies bent, zo mag jij zijn. Wat jij precies voelt en wat je ergens van vindt, daar heb je alle recht toe.
Niemand anders hoeft je die rechten te verlenen. Niemand hoeft je toestemming te geven en je hoeft niemand naar de pijpen te dansen. Je mag zelf zijn wie jij bent en je mag het zelfs laten zien zonder daarbij ook maar enige gêne te voelen.
Laat niet je minderwaardigheidsgevoel zich vermommen als bescheidenheid!
Je mag er zijn. Iedereen is het waard om te bestaan, om ruimte in te nemen, dus jij ook. Je hoeft geen l'Oréal shampoo te kopen om je waarde te bevestigen. Je hoeft het ook niet van mij te horen, want het was al lang waar. Je bent het waard.
Comments