Soms gaat een gevoel onder je huid zitten. Het is niet Frank Sinatra’s liefde die under my skin zit. Iets alledaags is gebeurd en vanwege een veelheid aan informatie had ik het nog niet verwerkt. Mijn kind had een huilbui, het is al lang over, maar mijn systeem is zo geschrokken dat ik nog steeds op scherp sta. Onbewust zeul ik de schrik met me mee. Het is nog niet opgelost.
Op een rustig moment keer ik tot mezelf en vraag me af: 'Er is toch iets? Er zijn toch nog bellen aan het rinkelen in mijn hoofd? Ik moet toch van alles? Of: Mijn kind kan toch ieder moment weer zo’n schreeuwbui hebben?'
Het is niet een trauma uit het verre verleden maar recentelijk opgebouwde rommel. Dezelfde vorm heeft het wel: een gebeurtenis laat een imprint achter die als onderliggende overtuiging mijn belevenissen kleurt. Het voelt onwerkelijk dat het weekend is. Ik kan het niet loslaten dat er iets móét, al weet ik niet precies wat. Er is toch een plicht? Haast? Stress? Een gespannen boog. Adrenaline, cortisol, welk hormoon het ook is: het wordt tijd om mijn bloed te zuiveren en te ontspannen.
Dat kan, wanneer ik bewust word van dit gevoel en mezelf kan vertellen dat er niks aan de hand is. Of dat ik wél degelijk straks boodschappen moet doen, of nog een ander klusje geklaard moet worden, maar dat dit totaal ontspannen kan.
Even me realiseren dat er niks under my skin hoeft te zitten. Een bodyscan, van binnenuit het lichaam voelen, is een goede manier om je hele lichaam te kunnen vertellen dat het mag ontspannen. Een rustige ademhaling en hartslag komen vanzelf erbij, maar vooral al die gebieden die ik onbewust aangespannen hield, zoals mijn nek, schouders en kaken, alles mag los. Ik hoef niet op scherp te staan, klaar voor de aanval.
Misschien zou een sauna, een massage of yogales ook werken, maar wat mij betreft is het moment van bewustwording cruciaal. Wanneer ik 'wakker' word uit de sleur van de ratrace en ik letterlijk voel waar mijn huid zit. Dat moment biedt de mogelijkheid om alle sluizen open te zetten en de stress naar buiten af te voeren.
Zelfs al zou ik er middenin zitten, in de verplichting, de nare confrontatie, het slechte nieuws of de tergende huilbui van een kind. Dan wordt het balanceren tussen ín de situatie zitten en er je even van losmaken. Makkelijker opgeschreven dan gedaan. Maar het zou kunnen, theoretisch.
Vooral achteraf zie ik kansen, op momenten dat je juist wél zou kunnen ontspannen, er is tijd en ruimte, maar gek genoeg lukt het niet. De boog is te gespannen van die opgehoopte spanningen van het dagelijks leven.
Comments