Wat sommigen kunnen leren van de botte Dr House (Netflix-serie).
Veel mensen, bijna iedereen, lopen rond met het idee 'Ik wil aardig gevonden worden'. Of: 'Ze moeten me aardig vinden.'
Uit een soort primitieve oerangst om ooit verstoten te raken uit de tribe die de zelfs alle onbekende gezichten in de uitgebreide samenleving voor ons vormt, zijn we bang voor afwijzing. En daarom gedragen we ons altijd aardig, beleefd, respectvol. En dat is fijn, maar soms gaat dit ten koste van jezelf.
Sommigen van ons hebben zichzelf zo sociaal aangepast, dat ze zelfs in belangrijke relaties bang zijn voor de afwijzing. Bij vrienden, familie, relaties, altijd moet er van die ander uit gevalideerd worden. Dit zijn de sociale pleasers. Over pleasers die geen nee durven zeggen heb ik het gehad in een stukje met in de hoofdrol onze vriendin uit Friends, Phoebe, maar in deze blog wil ik een ander soort please-gedrag bespreken.
De angst om bot gevonden te worden als je je uitspreekt. En dit is precies waar Dr. House om de hoek komt kijken. Hij is het toonvoorbeeld van iemand wie het niks kan schelen om niet aardig gevonden te worden. Maar hij zegt koste wat het kost (zijn visie op) de waarheid.
Nooit bang om iemands territorium te betreden.
De grote tegenwerping tegen dit voorbeeld is dat het natuurlijk gaat om de verpakking: je kunt het toch aardig brengen?
Wanneer ik hierover met kinderen in de klas filosofeer ('Moet je eerlijk zijn?'), dan zijn kinderen meestal van mening, want zo is ze dat aangeleerd, dat ze alles eerlijk moeten zeggen maar wel op een aardige manier want je wilt niemand kwetsen. Dus verpak je alles in een zoet sausje, opdat je niemand tegen de schenen trapt.
Het probleem ontstaat als sommige mensen door dit proces hun eigen mening laten assimileren met de mening van de ander. Zij weten op een gegeven moment niet eens meer wat hun mening is. Zij zijn zo bezig met niemand tot last zijn dat hun mening er niet toe doet.
En sommigen worden hiervan enorm gefrustreerd en gaan na jarenlang passief agressief gedrag vol haat weg bij hun partner.
Juist zij zouden naar Dr. House kunnen kijken en stiekem genieten van de ruimte die Dr. House durft in te nemen. Het is fascinerend dat iemand zo'n klootzak durft te zijn. Dat je mag vinden wat je vindt zélfs als dit lullig is voor een ander.
En hier is de point van deze blog: als jij zo'n pleaser bent, dan voelt het waarschijnlijk alsof je ook een klootzak bent zodra jij je ongezouten mening geeft, als je je wil uit die tegen andermans wil indruist, als je iemand tegenspreekt, of zelfs... iemand kritiek geeft.
Maar je bent heus geen klootzak. Jij mag ook je mening geven!
Als anderen je daarna minder leuk vinden, dan vinden ze dus alleen een verdraaide versie van jou leuk. Maar dat ben jij niet. Je mag jezelf zijn, inclusief je meningen. Het is even wennen voor de anderen om te horen dat jij jezelf ontpopt, maar uiteindelijk willen ze liever dat je echt eerlijk en jezelf bent.