Een meisje dat de helft van mijn leeftijd is komt bij mij voor EMDR. Ik herken een deel van haar verhaal, haar zoektocht, haar probleem. Leegte bij uiteenvallende identiteit. Behoefte aan betekenis, diepgang, verbinding die ertoe doet. Noem het: je hart openen.
Een ander deel gaat over perfectionisme. Eigenlijk over controle. En het onmogelijke loslaten ervan. Want als je controle loslaat, als je brein die neiging laat gaan om veilige bakens vast te houden, wie ben je dan nog? Haar identiteit was al haar leven lang zo, dit is wie zij is. Controle loslaten, flexibel, makkelijk zijn, is doodeng dan. Een filosofisch raadsel doemt op bij iedere sessie en ook bij deze: wie ben jij als je het oude verhaal uitdaagt en afbreekt. Wat blijft er van jou over, wat is je ik werkelijk?
‘Als ik de controle loslaat ben ik nog steeds mezelf,’ zegt ze. Ze wil het graag geloven. Dit wordt de nieuwe houvast, een mantra voor haar transformatie. Het meisje is 19. Een diepe buiging voor haar moed.
Comments